Alana Marie Levinson-LaBrosse (1985-), 'The Act of Love'

(translated from English to Turkish by Nergis Ismet)

Aşkın Ifadesi

Şüphesiz tabiki, siir değersizdir. 

Birine sor, gercek nedir? ve hepsi
  bir seye dokunmak, bir seyi tutmak icin ulasacaklar:
  bir masa, bir insan.  Ama ani bir sessizlik vücuda 
çöktüğü zaman, sanki okyonusların dalgaları yeni
  durumş gibi, omuzundan tutacak 
hic kimse olmaz. istediğin nedir 
bir yüzeye dokunmak icin ulaştığında? 
Gerceklik dersin, demek istediğin dokunabilirliliktir. 
Ve aşk dokunulunabilir—şiir, şüphesiz
  camdan dışarıya, yol kenarında esen rüzgarla birikmiş
lastik parçaları, kuruyup küçülmüş kabuklar, 
şeker kağıtları ile karışması için bırakabiliriz. 
Bu sorun değil? Bir aşkın ifadesi olmasi hariç, 
bu sorun değil. Benim günlerim gibi,
sadece bir kızın gunleri, hic kimsenin ve hic bir şeyin,
gercekten bağlı olmadığı, hatta hayatın
  tanımı bile. Hepsi kendisi için önemlidir. 
Bildiğin bir şehirde kaybolmayı dene. 
Bir sürü insanın varığı onlara, 
benimkinin bana önemli olduğu kadar önemli ve tek, ama hala
ben onları düşünmem. Hatta onları hayalimde bile doğru
  canlandıramam. Katılıyorum, belkide benim anlamamı istediğinden
  daha derin, hiç bir şey sorun değil. Kesinlikle 
ne bu şiir, nede bu şair.

The Act of Love

Sure, of course, the poem is worthless.
Ask someone, What is real? and they’ll reach 
for something to knock on, something to grab:
a table, a person.  But when the sudden silence comes
to the body, as if the ocean had just then ceased
to wave, there will be no one to grab
by the shoulder.  What is it
that you want when you reach toward some surface?
You say reality; you mean tangibility.
And love is tangible - the poem, sure,
that we can let flutter out the window, drift
to the roadside to pile up with blown out tire shreds,
shriveled rinds, candy wrappers.  
It doesn’t matter.  Except as an act of love, 
it doesn’t matter.  Like my days, 
just one girl’s days on which no one and nothing 
truly depends, not even the definition
of life.  All of it self-important.
Try getting lost in a city you know.
So many people whose existence is as important, singular
to them as mine is to me, yet
I don’t think of them.  Can’t even accurately imagine
them.  I agree, deeper than you meant 
me to maybe, that nothing matters.  Certainly 
not this poem, not this poet.