بخش:۵,

حالا که ويتمن خود را از تمسخرکنندگان و مشاجره‌کنندگان و سخنوران و سياحان و مدعيان کاملاً جدا کرده است، به سراغ روح خود می‌رود و در يکی از متهورانه‌ترين اقدامات شاعرانه‌ی قرن نوزدهم جسم و روح خود را در حال همخوابگی تجسم می‌کند. ويتمن در ادامه‌ی تأکيد خود بر برابری، يادآور می‌شود که روح يا جسم هيچ‌يک پست‌تر از ديگری نيست. او اين‌جا سنت شاعرانه‌ای ديرين را به کار می‌گيرد: تصور گفت‌وگويي ميان جسم و روح؛ تفاوت رويکرد او اما در اين است که به جای آن‌که در اين مباحثه روح برنده شود (آن‌طور که تقريباً در تمامی اشعار قبل از ويمتن اتفاق می‌افتد)، جسم و روح اين شعر هم‌آغوش می‌شوند و به هم هويت می‌بخشند. شاعران پيش از ويمتن روح را بخش ماندگار خويشتن تصور می‌کردند، بخشی که در زمان مرگٍ جسم ورای آن می‌رفت، اما ويمتن هبوط روح را (و نه تعالی آن را) تصور می‌کند. او معتقد است تنها زمانی که روح در جسم هبوط می‌کند توانايي عمل در جهان را پيدا می‌کند؛ و به همين ترتيب، جسم تنها زمانی برای عمل در دنيا دليلی پيدا می‌کند که روح بدان انرژی بخشيده باشد. بدون روح، جسم صرفاً ماده‌ای مرده است؛ بدون جسم، روح تنها اشتياقی است انتزاعی، تمايلی برای پيوستن، جذب کردن، ديدن، شنيدن، لمس کردن، چشيدن، بدون ابزاری برای انجام هيچ يک از اين‌ها. جسم و روح يکی و همراه هم هستند.

تصور اين که ويمتن زمانی که پيوستن شهوانی "منِ" خود را به "تو" تجسم می‌کند چه جور همخوابگی‌ را در نظر دارد دشوار است. اين همخوابگی نوعی نزديکی است که ايجاد "صدا" می‌کند، اما اين صدا با کلمات، موسيقی، يا آهنگ صحبت نمی‌کند؛ صدايي است که "نطق" نمی‌کند، "نجوا" می‌کند. شهوانی‌ترين بخش اين به هم پيوستن آن لحظه‌ی عجيبی است که عاشقی بی‌نام‌ونشان پيراهن راوی را کنار می‌زند و زبانش را در قلب برهنه‌ی او فرو می‌برد. تعجبی ندارد که برام استوکر، نويسنده‌ی ، از دوستداران ويتمن بود! استوکر می‌دانست که "من"ِ ويتمن کمی خون‌آشام است، هميشه (حتی مدت‌ها بعد از مرگش) جايي در کتاب در کمين می‌نشيند و در حال سرک کشيدن است، منتظر خواننده‌ای زنده که به کلمات آن صفحات صدا و زندگی ببخشد، کلماتی که جز آن مرده‌اند. فرو رفتن زبان در قلب برهنه به يقين اشاره به پيوستن صدا است به جسم و روح. اين‌جا جسم و روح به هم می‌پيوندند؛ و به تعبيری ديگر شاعر و خواننده هم در هم‌آغوشی‌ای شهوانی به هم می‌پيوندند، چرا که حالا اين جسم خواننده است که کلمات شاعر متوفی را از آنٍ خود می‌کند.

سپس، در بخشی يادآور کتاب مقدس، "صلح و معرفت" به سراغ راوی خرسند شعر می‌روند، و در لحظه‌ا‌ی عرفانی که او با خداوند و "انگور گرگ،" با تمامی زنان و مردان، با مورچه‌ها، با باشکوه‌ترين‌ها و عادی‌ترين‌ها يکی می‌شود، تمام "براهين زمين" ناپديد می‌شوند. حالا راوی می‌داند که جسم و روح او بخشی از هر آن‌چه است که خداوند است، و همه‌ی خلقت، از بالاترين تا پايين‌ترين، از گسترده‌ترين تا کوچک‌ترين، مرتعش "عشق" است، عشقی که ستون فقرات کشتی خلقت است، کشتی‌ای که همگی ما ــ بزرگ و کوچک، مهم و بی‌اهميت ــ مسافر آن هستيم.

—EF